شیخیه به طرفداران شیخ احمد احسائی و بعدها سید کاظم رشتی گفته می شود. احسائی معتقد بود که باور ملاصدرا در زمینه معاد جسمانی در حقیقت انکار این آموزه است و کوشید خودش به شبهه آکل و ماکول پاسخ دهد. وی در مقام پاسخ به شبهات پیرامون معاد جسمانی و معراج جسمانی، جسد هورقلیایی را مطرح کرد. به باور او انسان دارای دو جسد است: جسد عنصری و مادی که با مرگ آدمی تجزیه می‌شود؛ و جسد هورقلیایی که یک جسم لطیف است و با آدمی باقی می ماند و در آخرت وارد بهشت یا جهنم خواهد شد. احسائی بعدها از این باور در زمینه پاسخ به شبهه طول عمر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هم بهره برد و مدعی شد: حضرت در عصر غیبت دارای جسم هورقلیایی است و در اقلیم هشتم، یعنی عالمی که بین عالم ملک و ملکوت می‌باشد، زندگی می کند. پس از طرح این نظریه این سوال پیش آمد که امامی که در عالم هورقلیا زندگی می کند چگونه با انسان‌ها که در اقالیم سبعه و جهان مادی زندگی می‌کنند در ارتباط است. شیخیه در مقام پاسخ به این سوال، آموزه رکن رابع را مطرح کردند و مدعی شدند در هر زمانه‌ای انسان کاملی که نائب خاص است، واسطه بین شیعیان و امام زمان می‌باشد. در یک جلسه این آموزه شیخیه مورد بررسی قرار گرفته و نشان داده شده است که چرا این آموزه قابل پذیرش نمی‌باشد. برای گوش‌دادن به صوت این جلسه به نشانی پایین مراجعه نمایید:
